Gratiz.be

Na 'Several others', de minimalistische en donkere tweede plaat van Whispering Sons, besloten ze om zelf het roer steviger in handen te nemen. De productie op 'The great calm' gebeurde door de band zelf, waardoor er meer plaats was voor experiment en een ander geluid, maar steeds met de diepe, innemende stem van Kuppens als leidraad.

Op opener Standstill zingt de zangeres: "I should be leaving it all." Woorden die profetisch zouden blijken wanneer ze na de opnames van de plaat een pauze nam om alles op een rijtje te zetten. Naast de donkere, soms onheilspellende sound van het album, schijnt er in de teksten vaak toch hoop door. "Everything just cleared up", zingt Kuppens op Walking, flying, een refrein dat bijna euforisch klinkt.

Ook enkele primeurs op 'The great calm'. Oceanic is een onvervalst liefdeslied geschreven over de partner van de frontvrouw. Still, dissapearing is dan weer de eerste echte piano-ballad van de band, een bewijs dat ze geen synthesizers of gitaren nodig hebben om te overtuigen.

Na een heuse stoelendans (bassist Tuur Vandeborne werd drummer, producer Bert Vliegen werd bassist en Sander Pelsmaekers werd toetsenist)  heeft Whispering Sons een gedurfde plaat afgeleverd. "I am more of who I am and less of who I wanted to be", klinkt het op Try me again. Perfectionisme maakte plaats voor experiment en net daarom is 'The great calm' het luisteren waard.